Kiulingve vi nomus organizan reton por subtenado de tradukoj el kaj al multaj diversaj lingvoj? Vi nomus ĝin per neŭtrala lingvo, ĉu ne?
Traduki estas reto por kultura interŝanĝo, kiu subtenas tradukadon de literaturo el lingvoj de sudorienta Eŭropo al la germana, el la germana al sudorient-eŭropaj lingvoj kaj inter diversaj sudorient-eŭropaj lingvoj. Partoprenas tiun reton ŝtataj kaj privataj organizoj el Albanio, Aŭstrio, Bosnio kaj Hercegovino, Bulgario, Germanio, Kosovo, Kroatio, Makedonio, Montenegro, Rumanio, Serbio, Slovenio kaj Svislando.
Ĉisemajne, dum la Librofoiro de Leipzig, estis prezentataj pluraj fruktoj de Traduki. Unu el ili havas same esperantan titolon: tradukita poezio. Ĝi estas nova serio de la aŭstra eldonejo Edition Korrespondenzen. Komencas la serion volumo kun poemoj de Marko Pogačar: “An die verlorenen Hälften” (en la kroata kaj la germana, tradukita de Alida Bremer).
La Librofoiro de Leipzig okazas ĉiujare en marto. Komerce ĝi ne tiom gravas kiel la aŭtuna Librofoiro de Frankfurt, sed por legantoj ĝi pli interesas pro la riĉega kultura programo. Tradicias ankaŭ la rolo de Leipzig kiel “renkontejo de oriento kaj okcidento”. Dum la foiro okazas daŭre aranĝoj, kiuj celas kulturan interŝanĝon, simile al tiuj de Traduki. Kutime okazas ekzemple kursoj pri diversaj lingvoj.
Mi partoprenis kurson “La hungara en 20 minutoj”. Instruis György Fehéri, simpatia strangulo, helpe de praktika tuŝ-ekrano. La kurs-komencan bildon sur ĝi vi povas vidi sube. La germana frazo signifas: “Kiel parolas la marsanoj?” Kompreneble ne eblas lerni la marsan/hungaran ene de dudek minutoj. Fakte ni lernis nur unu frazon:
Derék, magyaros vacsora volt, csirkepörkölt, túróscsusza, mákos- és diósmetélt, ezenkívül penészes, büdös sajt, melyhez, istenien ízlett a büdösvizes, savanykás bor.
La frazo signifas proksimume: “Estis akceptebla hungara vespera manĝo: kokogulaŝo, kazea lardofarunaĵo, nukso- kaj papavonudeloj, krome forte odora ŝimofromaĝo, al kiu perfekte konvenis la forte odora minerala akvo en la acideta vino.”
Tiu frazo certe fariĝos grava ponto, sur kiu mi promenos al la hungara kulturo. Sinjoro Fehéri klarigis, ke ĝi devenas el romano “Alaŭdo” de Dezső Kosztolányi. Mi neniam antaŭe aŭdis tiun nomon, sed ŝajne li estas klasika aŭtoro de la hungara literaturo. Kvankam mi jam manĝis, la frazo kaptis min tiel, ke mi legos la romanon.
Promene 