Elekto en Germanio

Ŝtatestro de Germanio

Ĉu vi estas negermano kaj scias parkere la nomon de la plej altranga germana politikisto? Se vi respondis: “Angela Merkel”, tio estas eraro. Ŝi estas Federacia Kanceliero. Jes, la kanceliero gvidas la politikon de Germanio, do estas la plej grava, ĉar plej potenca politikisto. Tamen, la Federacia Kanceliero havas nur la trian rangon laŭ ŝtata hierarkio. La duan havas la Prezidanto de la Federacia Parlamento. Kaj la unuan rangon havas la Federacia Prezidanto.

La aktuala prezidanto de Germanio nomiĝas Horst Köhler. Onta prezidanto, kiu oficos ekde julio dum kvin jaroj, estis elektita hodiaŭ.

Senpotenca pro sperto

En Germanio la prezidanto estas preskaŭ senpotenca. Ĝi estas ofico precipe reprezenta, simile al reĝo en reprezenta monarkio.

La senpotenco originas el spertoj pri la Vajmara Respubliko, la unua demokratio en Germanio, kiu fiaskis post nur 14 jaroj en 1933. Tiu respubliko havis tre potencajn prezidantojn. La lasta, Paul von Hindenburg, dum kelkaj jaroj regis kvazaŭ diktatoro. Li estis elstara idioto, fierante neniam esti leginta libron krom Biblio kaj la armea regularo. La popolo mokis lin ‘banejestro’, ĉar iam li stultumis: “La milito agrablis al mi kiel kuracbanado.” Temas pri la Unua Mondmilito, dum kiu mortis ĉirkaŭ 17 milionoj da homoj. En 1933 Hindenburg nomumis kanceliero Hitleron, kiu post malmultaj monatoj faris el ŝajna demokratio realan diktaturon.

Pro tiuj spertoj la nunaj Federaciaj Prezidantoj ricevis per la postmilita konstitucio nur tre malmultan potencon. Eĉ senperan elekton fare de la civitanoj oni rifuzas, ke la prezidanto ne ricevu legitimaĵon por uzurpo de plia potenco.

La Federacian Prezidanton elektas Federacia Kunveno. Elekto de ŝtatestro estas la sola tasko de tiu kunveno. Ĝi konsistas je unu duono el ĉiuj membroj de la Federacia Parlamento kaj je alia duono el diversaj homoj (ne nepre politikistoj), kiujn elektis la parlamentoj de la 16 federaciaj landoj. Hodiaŭ okazis la 13-a Federacia Kunveno, kaj ĝi havis 1224 membrojn.

Rezulto

Horst Köhler

Elekteblis kvar kandidatoj, el kiuj nur du havis realan ŝancon: Horst Köhler kaj Gesine Schwan. Krome kandidatis la tre neprezidanteca aktoro Peter Sodann, kiun subtenis nur la partio La Maldekstro, kaj Frank Rennicke, kiun subtenis du naziaj partioj.

Venkis Horst Köhler, la nuna prezidanto, kiu kandidatis por dua oficperiodo. Jen la finaj rezultoj:

1. Horst Köhler: 613 voĉoj
2. Gesine Schwan: 503 voĉoj
3. Peter Sodann: 91 voĉoj
4. Frank Rennicke: 4 voĉoj

Horst Köhler ricevis la necesan absolutan plimulton jam en la unua voĉdonado. Tio iomete surprizis. Oni ja supozis lian venkon, sed ne tiom rapidan. Lia ĉefa kontraŭulo, Gesine Schwan, subtenata de socialdemokratoj kaj verduloj, jam antaŭ kvin jaroj kandidatis kontraŭ Köhler. Tiam ŝi sukcesis konvinki ankaŭ kelkajn el ‘la burĝa tendaro’, kiu normale voĉdonas por Köhler. Lian ĉijaran rapidan venkon enfluis eble ankaŭ la strategio de la burĝaj partioj, membrigi malpli da normalaj homoj al la Federacia Kunveno, por ricevi venkon pli certan ol antaŭ kvin jaroj. Profesiaj politikistoj estas pli kalkuleblaj, ĉar ili pli kutime sekvas la ordonojn de siaj partiaj komandantoj.

Aldono je 2009-05-24: Jen samtema artikolo de Stephan B. Webanck.

Suben al ĉielo

Hodiaŭ okazis en Germanio la plej abomena festotago de la jaro: Ĉieliro de Kristo aŭ Sinjorotago. Germanoj solenas ĝin per statistika triobligo de la kutima akcidentokvanto, tuttaga laborigo de fajrobrigadoj kaj ĝenerala sendignigo de la homa specio. Dum la Sinjorotago “veraj viroj” ebrias.

Ĉu fakte ĉu malfakte, tiu festo havas seriozan originon. Kristanoj kredas, ke 40 tagojn post Pasko Jesuo flugis al ĉielo kaj tie perdiĝis inter nuboj. Kvankam mi preferas ateisman kredon, mi almenaŭ respektas tiun de la kristanoj, se ili ne provas bruligi min sur ŝtiparo. Tamen mi ne respektas la idiotan kulton, kiu okazas ĉiun Sinjorotagon kaj kiu malmulte rilatas al la kristana kredo.

En la 19-a jarcento fariĝis kutimo inter virgermanoj, kredi sin mem sinjoroj kaj festi Sinjorotagon per minimume du kulteroj:

1. ekskurso en la naturon
2. drinkado de multa alkoholo

Jam en matena krepusko viroj fuĝas el siaj hejmoj, kolektiĝas kaj strebas drinkejen. Ofte ili portas strangajn vestaĵojn: aŭ karnavalajn aŭ eksmodajn, ekzemple frakon kaj cilindran ĉapelon. La viraj taĉmentoj marŝas de drinkejo al drinkejo, prefere eksterurbaj. En ĉiu drinkejo ili enkorpigas multege da biero kaj brando. La problemon de la interdrinkeja vojo ili solvas per portebla alkoholo. Multaj taĉmentoj trenas ĉaron kun barelo de biero.

La plej sukcesaj viroj senkonsciiĝas jam en mateno, la aliaj ricevas sufiĉajn ŝancojn ĝis vespero. Dum germana Ĉieliro la tendenca direkto estas ne supren, sed suben.

Jesuo-bakejo en Görlitz. Sur nigra tabulo legeblas, ke la Jesuo-bakejo ne laboras dum Ĉieliro. Fotis: Andreas Praefcke

Twitter-revolucio

En Libera Folio Toño del Barrio raportis pri sia Esperanto-kurso en Twitter. Enkonduke legeblas: “La servo iĝis vaste konata lige kun la lastatempaj manifestacioj en Moldavio, kiam oni ekparolis pri ‘Twitter-revolucio’, ĉar informoj pri la okazaĵoj estis dissendataj interalie per la nova servo.”

Twitter-revolucio! Sonas ŝike.

Ŝajne temas pri fuŝita koloro-revolucio. Koloro-revolucioj estas ribeloj organizataj laŭ strategia miksaĵo el Lenin, Gandhi kaj modernaj merkatigaj principoj. Tre gravas movada simbolo, ekzemple koloro dum la Oranĝa Revolucio en Ukrainio (2004/2005). Tamen koloro ne nepras por kolora revolucio; taŭgas ankaŭ aliaj simboloj, ekzemple rozoj (Kartvelio, 2003) aŭ tulipoj (Kirgizio, 2005).

Ĉefa ideologiisto de tiaj ribeloj estas Gene Sharp, kiu verkis koncizan gvidlibron por puĉemaj movadoj: From Dictatorship to Democracy (De diktaturo al demokratio). Malgraŭ sia titolo la gvidlibro servis kutime ne por demokratiigo de diktaturoj, sed precipe por faligo de (pli-malpli) libere elektitaj registaroj.

Pri la Twitter-revolucio en Moldavio legu el interna vidpunkto en Kosmopolito. (Bedaŭrinde nur la blog-titolo estas en Esperanto.) Tipe, sed ne nepre por kolora revolucio estas ribelo post demokratiaj elektoj kaj la nepruvita aserto pri falsigo de tiuj elektoj. (Jen dek argumentoj, kial la Komunisma Partio de Moldavio ne bezonis elektofalsigon por denova venko.)

Sed kio pri Twitter en la Twitter-revolucio? Probable tiu pepo-servo tute malgravis dum la ribelo. En tuta Moldavio vivis nur manpleno da Twitter-uzantoj.

Ŝuo de pacemulo en Moldavujo. Fotis: VargaA

Kapitalemuloj

Ekster Germanio la eble plej famaj germanoj estas Hitlero, Lutero kaj Markso. Inter germanoj famas precipe Goeto.

Markso naskiĝis je 1818-05-05, do hodiaŭ antaŭ kelkaj jaroj. Lia ĉefverko estas La Kapitalo. Laŭdire germanaj universitatoj evitas oficialajn studojn pri tiu klasikaĵo de la ekonomia scienco. Tial en Germanio studantoj mem organizas komunan legadon de La Kapitalo. Nuntempe ekzistas kluboj de kapitalo-legantoj en 32 germanaj universitatoj.